Verslag clubweekend Winterberg

Jubileum clubweekend in Winterberg groot succes

Nieuwe eigenaren van het hotel

Voor ons bleek Hotel Altastenberg een zeer goede keuze. Het hotel ligt net buiten het drukke Winterberg wat voor ons prima was. En dichtbij het bike- en trailpark. De prijs was aantrekkelijk, het eten goed en het sanitair en de kamers waren netjes en schoon. Hotel Altastenberg laat wat matige recensies zien op websites, maar die zijn van voor de tijd dat het Nederlandse echtpaar John en Yvonne de boel overnam. Sinds dit jaar zijn ze de baas met inwonende en meewerkende kinderen. Het hotel is er enorm van opgeknapt qua uiterlijk, maar zeker ook qua sfeer.  Grote plus is dat de bar in het hotel tot laat openblijft en dat de eigenaren er alles aan doen om het de gasten naar de zin te maken.

Vrijdagmiddag, jetzt geht’s los…

De meeste clubgenoten zijn al rond de lunch in Winterberg aangekomen. Deel van de groep is eerst naar het hotel gegaan en een deel eerst naar de parkeerplaats bij het trailpark en bikepark. De meesten treffen elkaar bij het oefenbaantje bij de ingang van het bikepark. Daarna heeft een grote groep een flowtrail van het bikepark gedaan. Verder is deze middag een beetje van ieder doet waar hij zin in heeft. Zo wordt ook nog een stukje trailpark meegepakt, wat nogal modderig bleek te zijn. Sommigen blijven in het bikepark en een deel kiest ervoor om nog een beschreven route in de omgeving te doen. Dit wordt de Bildchen – Hoher Knochen route van 27 km en 450 hm. Onderweg komen we Michael Oordt tegen en die haakt aan bij de groep.

Sacramentsdag in Duitsland

De mannen in het bikepark hadden het getroffen; het was een feestdag in Duitsland, dus de rij voor de lift was indrukwekkend. Dat mocht de pret niet drukken, met uitzondering van de zwarte trails, werden de ‘flowtrail’, de ‘Pinball’, de ‘Woodpecker’ en de ‘Northshore’ onder de dikke noppen door getrokken. Voor sommigen was het bekend terrein, voor anderen hun bikepark ontmaagding (jammer genoeg kun je maar 1 keer ontmaagd worden, wat was dat lekker zeg). Met een big smile, knikkende knieën (van het vele staan op de pedalen) en kramp in de wijsvingers gingen deze dare devils met frisse tegenzin (nog een keer, nog een keer, nog een keer…) naar het hotel. Het weer was op de eerste dag al prachtig  en met een koel, veelal goudgeel drankje van Duitse makelij op het terras van het hotel, werd op de eerste succesvolle bikedag geproost. Als ook de clubgenoten die wat later zouden komen zijn aangesloten, kunnen we de hongerige magen vullen tijdens het avondeten.

De slagroom van Sauerland

Na een prima nachtje in de goede hotelbedden, stond op zaterdag een rit gepland die de belangrijkste dag van het Zilveren Clubweekend van het 25-jarige Dirty Hill waardig moest zijn. In de voorbereiding hebben we getracht gidsen te vinden om ons de leukste routes in het gebied te laten rijden. Helaas is dat niet gelukt, maar eerlijk gezegd bleek dat achteraf helemaal niet zo’n groot gemis. Wilko Evers van de toercommissie heeft deze rit ontdekt, met de veelbelovende naam “die Sahne von Sauerland”. De slagroom op de mtb-kaart, de rit der ritten. Die grote belofte werd helemaal ingelost. Met zo’n 65 kilometer en maar liefst 1700 hoogtemeters was het een behoorlijk pittige rit die door drie groepen is gereden. De snelle- en middengroep zijn daarbij zo’n 40 kilometer bij elkaar gebleven. Klimmen is in Sauerland net iets anders dan in de Ardennen. Waar in de Ardennen de klimmetjes technisch lastig kunnen zijn, maar nooit langer dan zo’n 4 kilometer zijn het in de omgeving van Winterberg vrij makkelijke weggetjes omhoog die echter ellenlang door blijven stijgen. De route was vooral afwisselend: met fijne afdalingen, hier en daar met leuke singletracks door de bossen en mooie uitzichten.

Schlagers en jonge vrouwen op mannenjacht

Bij Willingen bleek er een groot Schlagerfestival bezig waar vooral veel jonge vrouwen op af kwamen. De groepen die vroeg waren gingen omhoog met de liften om voor het festival nog een wandeling te maken. Overal werd het landschap bij Willingen dus verfraaid met Schlagerwandelaars die af en toe de Dirty Hillers vroegen of ze mee mochten fietsen of mee op de foto mochten. Tijdens een pauze besloot Peter Berger, een groep dames virtueel over de Dirty Hillers te verdelen (geen zorg, de dames hebben hier niets van gemerkt, alles is gecheckt en volgens protocol ongewenste omgangsvormen in orde). Ik heb begrepen dat de betrokken clubleden die nacht bijzondere dromen hebben gehad…

Flowtrail Willingen als extraatje

De ‘langzame’ groep heeft misschien wel de meeste kilometers gemaakt (ca. 71) en had inderdaad een iets lager tempo. Dat mocht de pret niet drukken, alhoewel de laatste kilometers voor ondergetekende meer prut dan pret waren. Op het tandvlees, wat toch al niet meer op z’n best is als je de vijftig bent gepasseerd, werden de laatste klims verteerd. Wij hadden ook geen energie over om de dames, die wij ook tegenkwamen, nog te entertainen. Alhoewel Martin nog een poging deed indruk te maken met een fraai uitgevoerde wheelie. Mogelijk waren de dames door het contact met Peter en zijn maten al zo vervuld van de mannelijke aandacht, dat er niet meer af kon dan een knikje en een opgestoken hand. Het meest spannende deel was de flowtrail vanaf het bikepark Willingen. Zonder bescherming een onbekende trail afsuizen en dan ineens oog in oog staan met… Jasper Meerman, die helaas pas op zaterdag kon komen. Hij was in zijn eentje het bikepark Willingen aan het verkennen. Het laatste stukje is hij nog even meegereden en later die dag aangehaakt bij het hotel.

GPS in de stress

In het laatste stuk naar Winterberg terug zat een lastige passage, waar de gps ernstig begon te sputteren. Wat ie nou precies van ons wilde was lastig te peilen. Alle groepen hebben hier uiteindelijk een andere weg gevonden, de eerste groep is onderlangs gereden en de 2e groep moest met de fiets op de nek een trap op en de 3e groep kwam bij een ingestorte brug over een prachtige rotspartij met idyllisch beekje. Dat betekende ook afstappen en met een menselijke keten de fietsen doorgeven. Eenmaal aan de overkant leek de route verder te gaan, maar na enkele honderden meters versperden 2 gigantisch omgevallen beuken het pad. Door het betere vlechtwerk van Leon van Vliet lukte het ons de fietsen door de openingen tussen de takken door te friemelen en uiteindelijk kwamen we uit in een speeltuintje vlakbij Winterberg. Het bier bij het terras van het hotel in het zonnetje smaakte wederom fantastisch, het eten was weer uitstekend, maar die trappen omhoog naar de kamers…pfffff

Alles geht zu ende…

Na het uitgebreide ontbijtbuffet was het tijd voor het slot van dit fantastische clubweekend; opnieuw de keuze tussen een rondrit, bikepark of trailpark. Voor we op pad gingen deden de leden van de toercommissie nog even een praatje voor de groep om iedereen te bedanken voor hun bijdrage aan de goede sfeer en het goede gezelschap. De toercommissieleden werden door de aanwezigen ook bedankt voor hun inzet en dat is altijd fijn om te horen. Voor de XC groep stond de “Sieben Täler route“ (43 km en 850 hm) op het programma. Bij het officiële startpunt gingen de rijders uit groep 1 vooruit. Deze werden later ingehaald als gevolg van een lekke band in groep 1. Ondanks een GPX track en voldoende fietscomputers was het soms lastig om bij Y-splitsingen de juiste richting te vinden. Proberen en kijken wat er dan gebeurt is het beste gebleken en dan moet je soms een stukje terug. Het is deze dag wat warmer dan de 2 voorgaande dagen maar nog altijd perfect fietsweer. Onderweg wordt er nog een terras bezocht.

Nog meer clubleden op zondag

De bikepark adepten stonden fully protected en vol adrenaline klaar voor weer een dagje extreme sports. Gek genoeg waren de rijen bij de liften compleet verdwenen, dus maximaal nut van de liftpas. Leuk was ook dat er nog een paar leden, waaronder Edwin, Marloes en Lars, speciaal voor de zondag vroeg waren vertrokken uit Nederland. De 3e groep wilde het trailpark aan een nadere inspectie onderwerpen. Onder leiding van Harry, die een aantal trails al had gereden, was de funfactor gegarandeerd. Met iets minder protectie dan de bikeparkers, sjeesden we de wortelpaden, drops en steile afdalingen naar beneden. Supertof om te doen, maar dan weer naar boven, met benen als doorgekookte bloemkoolpap (bestaat dat eigenlijk?). Dat was voor mij iets te veel van het goede, dus op naar het bikepark om de laatste strippen op de liftpas te verzilveren. Met de snelle mannen naar beneden, gefilmd met 360 graden camera, heerlijk bikeparkweer en geen rijen bij de liften. Er zijn dromen waar ik het met minder moet doen. Bedankt mannen!

Trots op onze club

Iedereen ging op eigen tijd en gelegenheid weer richting huis en we kunnen concluderen dat het weekend in alle opzichten geslaagd is geweest. Een paar kleine aandachtpuntjes voor de toercommissie, die nemen we mee voor de volgende keer. Maar verder was alles top, geen ongelukken, volgens mij maar 1 lekke band, veel afwisseling in de mogelijkheden van XC tot downhill en weer veel boeiende gesprekken aan de eettafel, bar of op de fiets. We kunnen trots zijn op deze prachtige springlevende mountainbikeclub, die dit jaar haar 25e verjaardag gaat vieren!

Tot volgend jaar hopelijk!

Opgetekend namens de toercommissie door Richard van de Velde

Meer foto’s

We hebben nog meer foto’s in het album op deze website gezet.

Open fotoalbum