Aken trailride – verslag

Voorverkennen in maart

Afgelopen zondag was het dan eindelijk zover, een hernieuwde kennismaking met de trails in het Aachener Wald. Ik was zelf in maart, samen met Damir al wezen voorverkennen. De eerste keer hebben we trails gereden in het stuk bos richting het drielandenpunt, deze keer juist aan de andere kant van de weg. Het is onmogelijk aan te geven welke trails het tofst zijn en waarom zouden we er ook een punt van maken, let’s ride!

Relaxed rijden met gidsen

Aken is tof, waar je ook rijdt en met de gidsen Ritchie en Rik was het opnieuw super relaxed rijden, geen gps- of keuzestress en een lekker koud biertje na afloop, wat wil je nog meer? De trails waren de dagen ervoor lekker nat geregend (net als in oktober trouwens), voor de één lekker sketchie, voor de ander extra sketchie. Gelukkig zijn ongelukken uitgebleven en behalve een onschuldig schuivertje, een voetje hier en daar aan de grond of een wegglibberend wiel, is iedereen in het zadel gebleven. Hoewel…het zadel van Leon kon de spanning na een uurtje of drie glibberen en stuiteren niet meer aan en brak finaal doormidden op de rail. Gelukkig hadden we toen al het grootste deel van de trails gereden en was de parkeerplaats dichtbij.

Een reden om terug te gaan…

Ergens halverwege was er een drop die in mijn ogen niet zou misstaan in een enduro wedstrijd. De aanloop over een flink worteltapijt, met vlak voor de drop een haakse bocht naar links, twee korte dropjes en een lange drop er achteraan met een bijna loodrechte landing, dat was geen ABC’tje. Na de broodnodige voorbeschouwing besloot Edwin dat hij hem ging doen. Eerst even aanrijden, stoppen, terug en toen…bingo, genaild! Damir was de volgende die het aandurfde en ook hij kwam heelhuids beneden, maar gaf aan dat hij iets teveel naar achteren hing en dat zorgde ervoor dat hij heel even de grip op zijn voorwiel kwijt was. Gelukkig wist hij dit te corrigeren, knap gedaan! Daarna hebben we met de rest nog een tijdje staan beschouwen, maar toch besloten deze voor het volgende bezoek te ‘bewaren’, je moet tenslotte een reden hebben om terug te gaan…

Adrenaline

Het vervolg maakte veel goed en de slotafdaling richting de auto’s was kort, maar lekker snel. Dus die hebben we in totaal drie keer gedaan, want ook de klim was relatief kort. Leukste vond ik hier het jumpje halverwege, tussen de bomen (dat geeft een gevoel van meer snelheid), landen op de wortels en dan direct een kombocht naar rechts. De derde keer lukte het mij echt goed los te komen (airtime!) en vervolgens m’n fiets heerlijk de bocht in te smijten om vervolgens na de technische wortelpassages snoeihard naar beneden te knallen. Bij het opschrijven voel ik de adrenaline weer door mijn lijf gieren, heerlijk.

Bratwursten!

Eenmaal met een biertje in de hand op de parkeerplaats, roffelde de eerste donderklap door het wald. Na een halfuurtje voelden we ook de eerste druppels, maar al met al dus de hele rit droog gebleven en net op tijd weer terug bij de auto’s. Een deel van de groep heeft tot slot ook nog een ‘bratwurstparty’ gehouden om de geslaagde dag in Duitsland gepast af te sluiten. Leuk ook om te zien was de mix van leden. Enerzijds leden die al veel langer lid zijn en ook een aantal leden die juist nog maar relatief kort lid zijn. Op deze manier draagt een clubactiviteit ook nog eens bij aan het versterken van het sociale aspect van onze club.

En na Aken…?

Op naar het volgende bezoek aan Aken, maar eerst het clubweekend in Winterberg op 21 tm 23 juni! Daarna op 6 en 7 juli Nideggen en Monschau en voor het najaar hebben we plannen voor een trailride in Nijmegen (al voor verkend met Joost), een kort weekend in Teutoburgerwald in begin september en…dan eerst maar eens kijken of de agenda ruimte heeft voor meer. Want met het jubileumfeest en de Dirtcups meegerekend, kun je bijna elk weekend wel ergens je fiets mishandelen. En er moet natuurlijk ook af en toe getraind en gerust worden…