Een ode aan Les Hautes Rivières
“Veertien Dirtyhillers over de schone toppen van het Ardennermassief, als bosnimfen zwevend over door de natuurelementen gebeitelde stenen gravures, in gevecht met eindeloze worteltapijten. Het landschap splijtende beken als ankers op weg naar boven, waar de hymne van bos hen moed influistert om je toch vooral nog een keer op te laden. Want de beloning van weer een fabelachtige afdaling wacht, als je je lichaam tot het uiterste hebt gedreven om te zwaartekracht te tarten”.
E-bikes de toekomst?
Tot zover mijn dichterlijke aspiraties, maar zonder gekheid: het was weer fantastisch in Les Hautes Rivières (LHR). En maar gelijk een nuance, de laatste zin van mijn bescheiden poëtische braaksel, was natuurlijk niet voor iedereen van toepassing. Maar liefst 4 e-bikers waren er, inclusief mijzelf (Richard). Waar ik vorig jaar mij nog bescheiden trachtte op te stellen, tussen alle zwoegende clubgenoten zonder motortje, lijkt de gêne er wel af nu. Onder aanvoering van Edwin Reijm op zijn ‘nieuwe’ fullfat e-bike reden de motormuizen sommige trails meerdere keren om vervolgens op de booststand tijdens de klim weer aan te sluiten bij de rest. Hier werd op de gezellige avonden (met z’n allen in het knusse huisje Merlot) en in de appgroep natuurlijk volop over gepraat. Af en toe elkaar lekker stangen, maar wel met respect en altijd met een lach. Fijn dat dat gewoon kan! Inmiddels wordt er behoorlijk gelobbyd om het aantal e-bikes te verhogen. Zoals het er nu naar uitziet is Willem de enige die volgend jaar zonder motortje door de Franse Ardennen rijdt. Dan kunnen we hem om de beurt naar boven slepen, dus dat komt helemaal goed.
Plankje van Mathieu terecht
Vrijdag was de aftrap in het trailcentre in Bouillon, met een iets kleiner groepje dan de andere twee dagen. Leon moest zich helaas op het laatst afmelden, Ben Dekker en Willem haakten bij het avondeten aan en Damir kon i.v.m. zijn werk pas na het eten vertrekken en kwam later op de avond aan. Ben van de Polder, kon überhaupt niet mee, want met een pootje in het gips is het lastig fietsen daar. De trails in Bouillon zijn behoorlijk uitdagend, maar gevoelsmatig net iets minder extreem dan in LHR. Heerlijk om er lekker in te komen dus. En… we hebben ‘het plankje’ van Mathieu gevonden! Hier is het niet weggehaald en dat was maar goed ook, al had Peter al snel een alternatieve afdaling gevonden, waar hij al slippend vanaf denderde. De omgeving, met het bastion van Bouillon hoog boven op een rots, maakt zo’n dag biken helemaal af. Na een verfrissende duik in de Semois konden we op het buitenterras nog even heerlijk nagenieten van het zonnetje. Indian summer on demand, het zat allemaal bij de prijs inbegrepen. Het restaurant was door Nicole uitgezocht en de heerlijke burgers XL waren niet aan te slepen. Als toetje hebben we een ambachtelijk ijsje bij de Italiaan gehaald, waar keurmeester Ben een dikke duim voor gaf. Nadat Damir ook was gearriveerd en geïnstalleerd liep het huisje Merlot (alle appartementen hebben als naam een druivenras) al snel vol met Dirtyhillers, die nog wel zin hadden in een drankje en een praatje. Na een oproepje via de app, was het tjokvol in de Merlot, wat de goede sfeer in deze groep illustreert.
Reijmelarij
De zaterdag was dé dag van het weekend qua fietsen. Om 9.00 uur vertrokken we naar LHR, zo’n halfuurtje rijden. Het weer was opnieuw zomers, beetje broeierig zelfs. De trails lagen er geweldig bij, De ‘Gouleyante’ met de befaamde rotspartij, waar de meesten hun grenzen weer verlegd hebben, aan de nodige vreugdekreten daarna te horen. De ‘Dauphiné’ met de rockslab met het linke bochtje aan het einde. Daar deed Marloes een prachtig ‘Reijmpje’. Wat een Reijmpje is? Je rijdt een smalle steile singletrack af, springt ergens van je fiets, maakt een koprol de helling af, dwars door een bramenstruik en je probeert zoveel mogelijk fruit te scoren. Edwin dacht na zijn poging in Bouillon, dat niemand hem dat zou na doen, maar hij had buiten de skills van Marloes gerekend. Eerlijk gezegd was die nog mooier dan het origineel. Voor bramenjam dus even contact opnemen met deze twee (lol). Gelukkig waren deze buitelingen zonder schade en dat goldt ook voor de anderen, alhoewel de elektronische versnelling van Nicole niet blij was met haar circusact op de houten plank verderop op de ‘Dauphiné’. Nicole heeft beloofd vanaf nu af aan houten features in het midden af te rijden en van de randjes weg te blijven. ‘La Rumsteck’ is altijd een heerlijke trail voor de afwisseling, de eerdergenoemde trails zijn nogal steil en technisch (‘slow and awkward’, zoals Damir dat noemt). Op la Rumsteck kun je een hogere snelheid houden, veel flow, beetje achtbaan gevoel met drops en kombochten. En paar mensen hebben daarna ‘Mad Max’ gedaan, een double black trail, steile stukken, krappe bochten en lastige passages. De rest heeft een trail gedaan, met de naam ‘les devers de Nohan’. Niet de moeilijkste trail, maar prima om iets meer ontspannen te kunnen genieten, al waren sommige passages lastiger dan gedacht. Het slot was de iconische ‘la S’, zoals de naam al doet vermoeden, veel switschbacks, losse stenen waar je lekker overheen kan ‘surfen’ en een grande finale met een steile, technische S-bocht, gevolgd door twee intimiderende drops. Heerlijk om mee te eindigen.
Après cycle
Na het douchen en wat onderhoud aan de fietsen was het tijd voor een welverdiende pizza. De pizzeria was gereserveerd, direct tegenover de appartementen en de pizza’s waren van uitstekende kwaliteit! De airco was feitelijk een arko (alle ramen kunnen open), maar ondanks dat was het nog steeds bloedheet. Dus na de maag te hebben gevuld, zijn we opnieuw de Merlot op z’n kop gaan zetten en hebben we met een paar mensen Jenga gespeeld, maar dan de 18 plus versie. Voor dat daar allerlei verhalen over komen; het was een reclameproduct van een Belgisch biermerk en dat mag pas als je 18 bent. Vooral Maarten had moeite zijn lachspieren onder controle te houden, maar dat verhoogde de feestvreugde alleen maar. Edwin wist telkens een los houtje te vinden, maar liet het risico van het weghalen over aan de anderen. Iets met beste stuurlui? Na een paar potjes zou Jasper de toren wel weer even in de doos doen. Het is maar goed dat hij wat gecoacht is hierbij, anders had hij daar nu nog zitten puzzelen. Inmiddels was het gaan regenen, dat beloofde wat voor de zondag.
Steile leercurves
Op de zondag waren de trails, vooral in de eerste twee uur, hier en daar verraderlijk nat. Vooral de eerste trail ‘la Chaude Fourrée’ was het echt opletten geblazen met al die natte gladgereden wortels. Ik houd er persoonlijk niet van, maar Damir heeft mij over mijn weerstand heen gepraat en uiteindelijk kon ik toch weer genieten. Toen de trails weer wat droger waren kwam ook het goede gevoel van de zaterdag weer terug. Even hadden we nog een hachelijk stukje toen we op een trail vanuit het droge stuk het bos indoken en de ondergrond nog behoorlijk doorweekt was. Hoe weet ik niet, maar op de een of andere manier heb ik alle bomen weten te ontwijken. Maarten die vlak achter mij reed, vond het geloof ik ook best tricky aan zijn imitatie van een stuk aangeschoten wild te horen in ieder geval. Zo rond een uur of 13.00 uur zijn we langzaamaan teruggegaan naar de auto’s en na het omkleden, fietsen op of in de auto, zijn we moe maar voldaan teruggereden naar huis. Wat mooi is om te zien is dat mannen als Gerard, Maarten, René, Nicole en Marloes een leercurve hebben laten zien, die steiler was dan de klims van dit weekend. Nicole en Marloes echte kerels, ben je wel helemaal goed, hoor ik jullie denken? Oké ik neem het direct terug, maar op basis van hun lef, skills en moed, doen ze voor de mannen in ieder geval niet onder. Sowieso is iedereen (weer) beter gaan rijden na drie dagen achter elkaar sredden, maar bij eerdergenoemden was dat nadrukkelijk te zien. Daarnaast is deze groep qua sfeer en omgang met elkaar echt top! Dat motiveert ons als Funduro-commissie om te zorgen dat we dit soort activiteiten blijven organiseren. De eerstvolgende zal een trailride zijn, de datum gaan we nog aanpassen t.o.v. wat er in de agenda staat. Jullie horen snel weer van ons, geniet nog even lekker na met de foto’s en straks hopelijk ook nog een mooie montage van de bewegende beelden van Gerard.
Tot binnenkort ergens op de trails,
Damir, Richard (ook namens Ben van de Polder)
