Modderhappen in Milsbeek

Op zondag 12 december, de dag dat Max wereldkampioen zou worden, stonden er 16 stoere Dirty Hillers om 10.00 uur op een parkeerplaats aan de rand van het bos en polderlandschap. Nog net in Nederland, bij het dorpje Milsbeek, precies waar steile randen de polders scheiden van de heuvels. Niet ver van de Mookerheide en het Reichswald in Duitsland. Kortom de ideale plek om je skills op de mountainbike te testen en aan te scherpen. Met een bont gezelschap van de oudste jeugd, ervaren endurorijders en leden die juist hun eerste ervaring op ‘natural trails’ gaan beleven. De regen van de weken ervoor zorgde er voor dat de moeilijkheidsgraad een stuk hoger lag, dan bij droge omstandigheden.

Vanwege het niveauverschil hebben we de groep opgedeeld; de jeugd op grotendeels de hardtail, ging met Richard en Menno op pad en de rest ging met Ben en Damir mee. Later is ook die laatste groep nog opgedeeld. Zo kon iedereen op zijn tempo, zonder al te veel oponthoud, zijn of haar grenzen opzoeken. Op een hardtail, met relatief dunnen banden met profiel wat niet optimaal is voor deze modder, kom je al snel tot ontdekking dat die grens al snel bereikt is. Ik was zelf bewust op de hardtail gegaan, zodat ik kon inschatten wat zonder demper en dikke noppen haalbaar is op dit terrein. Hoewel ik alle trails zonder brokken heb kunnen uitrijden, had ik mijn ‘tractorbanden’ maar wat graag onder mijn kont gehad deze dag! Aan de andere kant was het ook goed weer eens te ervaren wat een verschil er zit tussen een trailbike en een XC fiets.

Met de jeugd hebben we een stuk of 5 trails gereden, de downhill bij de toren, de switschbacks, een snelle modderige en de jumplijn met de kuil en natuurlijk nog korte steile met daarna de ‘Duitse drop’ bij de vijver. Op de downhill was het al gelijk glibberen en glijden en voor sommigen was een voetje aan de grond onvermijdelijk. De switschbacks waren slechts voor enkelen te doen en eerlijk gezegd was ik ook blij dat ik 2x heelhuids beneden ben gekomen. Xander wist een kortere route te vinden, door rechtdoor te schuiven, gelukkig zonder gevolgen. Verder had Paul het zwaar bij de kuil en op de laatste afdaling en heeft de bosgrond van heel dichtbij bekeken. Gelukkig was het hier ook vooral het ego wat een deukje heeft opgelopen en kunnen we stellen dat we zonder schade huiswaarts zijn kunnen gaan. Er werd gesproken over ‘de leukste training van het jaar’. Grappig, want feitelijk was het geen training, maar een trailride. Maar wat maakt het uit, ze hebben ‘fun’ gehad en daar gaat het om! Ik ben trots op deze jongens, die hebben laten zien dat ze op de trainingen bij onze club echt geleerd hebben om te mountainbiken!

Ook bij de anderen heb ik, door de bemodderde gezichten heen, een brede lach kunnen zien en kunnen we stellen dat dit een zeer geslaagde Funduro activiteit is geweest. Ons doel om een breed publiek te laten kennismaken met Enduro-achtige trails is zondermeer gelukt, aangezien we veel andere gezichten hebben gezien. De jeugd, Ryan, Leif, Xander, Lars en Elijah natuurlijk, maar ook Paul, Joost, Lennart en Nicole waren voor ons nieuw en dat is precies wat we graag zien. En natuurlijk waren we ook blij met ‘oude bekenden’ als Tom, Pieter, Jasper, Menno en Arnold. Op naar het voorjaar, waarin we met een nieuwe trailride en clinic, de lat een stukje hoger zullen leggen. Dus voor wie dit naar meer smaakt of voor wie dit leest en denkt: “hier had ik bij willen zijn”, houdt de website en Facebook in de gaten!

Namens de Fundurocommissie: hele fijne feestdagen, een heel mooi 2022 en graag tot ziens in het nieuwe mountainbikejaar!

Ben, Damir en Richard