Verslag toertocht Oude Voerstreek

Verslag door: Richard van de Velde

In alle vroegte op Hemelvaartsdag (10 mei) vertrokken 15 Dirty Hillers naar het uiterste puntje van Zuid Limburg (Slenaken) om daar 49 of 66 km door de heuvels van de Oude Voerstreek (net over de grens in België) te gaan knallen. De weersberichten waren vooraf niet echt gunstig te noemen, maar het is de hele dag droog gebleven! Wat frisjes bij de start, maar dat was na de eerste pittige klim al weer snel vergeten. Er waren 6 man die aan de 49 km begonnen en 9 man dachten er nog wel meer km bij te kunnen trappen.

De 49 km groep

De 49 km groep bestond geheel uit fully rijders, Arnoud die zijn nieuwe Cannondale aan de tand wilde voelen, Menno die waarschijnlijk meer panne verwachte bij onze groep en dan als ‘Shimenno’ natuurlijk paraat moest staan, Pieter die zichzelf onderschatte, want hij reed de hele dag vooraan, Ernst die nu eens een keer niet met kinderen op pad wilde (sorry kon het niet laten…) en Chris, die een vooruitziende blik had en in de buurt van de mecanicien wilde blijven.

De 66 km groep

De 66 km groep bikkels bestond uit de ‘New Kids on the Block’ Tom en Damir, de racebeesten Arjan, Fred en Richard Janssen, good old Ferrie en Roy die eigenlijk voor de 80 km wilde gaan en dat uiteindelijk ook bijna haalde (lol).

 

Jaco, die de gps bestanden van de routes heeft verzorgd, ging mee met de 66 km en ikzelf (Richard) wilde mij daar nog niet aan wagen en besloot met de 49 km op pad te gaan. Voor mij was het de eerste kennismaking met deze streek en het was zeker niet de laatste keer dat ik hier zal biken! Lange steile en soms ook technische klims, even zo lange en minstens zo technische downhill secties, die het uiterste vragen van je fiets en je skills.

Hoewel ik geen klachten gehoord heb van de hardtail rijders m.b.t het terrein (bikkels!), was ik erg in mijn sas met mijn fully. Heerlijk hoe de achterdemper de scherpe kantjes er af schaaft en zorgt dat mijn achterwiel meer aan de grond blijft. In de afdalingen zaten her en der leuke en overzichtelijke jumps, die er voor zorgden dat er regelmatig een jongensachtige schreeuw van opwinding uit onze kelen door het bos galmde.

Lunchbreak

Iets over de helft van de 49 km besloten we onze dorstige kelen en hongerige magen te gaan verwennen op een verscholen terras achter een herberg. De eigenaar (een verdwaalde Fries in Limburg), liet ons onze dure karretjes op het achterwiel door de zaak rollen, zodat we zonder stress ons konden laven aan de cola (het bier lieten we wijselijk nog even staan) en de tosti’s. Er brak zowaar nog even een bleek zonnetje door en natuurlijk werden er jolige selfies uitgewisseld met de mannen van de 66 km. Wij vonden onze pleisterplek natuurlijk de mooiste, maar dat gold andersom net zo.

Weg vervolgen

Na de break piepte en kraakte het aan alle kanten en dat waren niet onze fietsen (met uitzondering van die van Chris en zijn ratelende derailleur). De klims werden nu met een hoop gezucht, gesteun en soms een binnensmondse vloek verteerd. Op de vlakke stukken, voor  zover je dat vlak kan noemen, werd er driftig gediscussieerd over hoeveel klims en afdalingen ons nog zouden scheiden van de parkeerplaats bij ’t Brugske. Kortom het was een pittig tochtje, waarbij het opviel dat de koplopers van voor  de lunch, nu de achterhoede vormden. Stiekem toch een biertje gepakt?

Waar blijven ze nou?

Bij terugkomst was het wachten op de mannen van de lange adem, maar die adem bleek wel heel erg lang te zijn. We hadden de fietsen al lang en breed op de auto’s, op het gemak omgekleed, bier en patat besteld en nog geen enkel teken van de anderen. De 66 km groep had hier en daar wat discussie gehad over met elkaar in tegenspraak zijnde GPS’en en heeft daardoor waarschijnlijk de leukste afdaling gemist, maar verder was de stemming daar ook opperbest. Na afloop bleken de gemiddelden vrijwel gelijk, maar heeft de 66 km groep wat langer op het terras gezeten. Tja daar is wat voor te zeggen….

Toen ze na enige tijd alsnog Slenaken binnen druppelden bleken Roy en Jaco achterop geraakt te zijn. Gelukkig wist ik dat Jaco als ‘de routemakerman’ elk bospaadje op zijn duimpje kent, dus dat moest goed komen. Dat kwam het ook en daarmee was de ploeg weer compleet.

Topdag

De schade was over de gehele dag, na een dag intensief trappen, gelukkig beperkt: een enkele lekke band en een lichte schuiver. Ik kreeg van alle kanten te horen dat het een topdag was en aan de brede grijnzen te zien (bij  Roy duurde dat even, maar ook die kon ik even later op een grijns betrappen), was dat geheel in overeenstemming met het gevoel. Opvallend vond ik zelf dat alle wandelaars, paardrijders, tractorijders etc. , zich heel vriendelijk opstelden naar ons (en wij natuurlijk ook naar hen). Kom daar maar eens om in de drukke Randstad!

Het leuke was dat de groep bestond uit mensen die al heel wat jaren lid zijn, naast een aantal mensen die nog niet zo heel lang lid zijn, zoals Tom, Pieter en Damir. Ik denk dat we als Toercommisie de opzet; een laagdrempelige tocht organiseren, in een uitdagend mountainbike gebied, waarbij de prestatie ondergeschikt is aan het gezamenlijke avontuur, geslaagd kan worden genoemd. Het streven is om als Toercommissie drie of vier keer per seizoen een dergelijk tocht te organiseren. We hebben  van een aantal mensen al tips gehad voor gebieden net over de grens, dus daar gaan we mee aan de slag. Hopelijk zien we jou er de volgende weer of ook bij!

Alle foto’s